காமராஜ் - மனித வாழ்வின் இலக்கணம்

                                    பெருந்தலைவர் காமராஜரின் வாழ்க்கை நிகழ்வுகள் , மனித வாழ்வின் நற்குணங்களுக்கு ஆதாரமாக  அமைவதால் , அவர் வாழ்வு மனிதருக்கெல்லாம் , வாழ்வின் இலக்கணமாக ஏற்கபடுகிறது . அவர் காட்டிய பாதையில் நாமும் நடந்து நல் வாழ்வு  வாழுவோம்.
  இப்போது அவர் வாழ்வின் நிகழ்ச்சிகளையும் அது தரும் நற்குணங்களையும் பார்ப்போம் .

1. பிறர் பொருளை தனதாக்காமை!

      காமராஜர் சிறு வயதில் துணி கடையில் வேலை பார்த்தபோது , ஒரு பெண்மணி , துணி வாங்கிய பின்பு, மீதி பணம் ஒரு ரூபாயை வாங்க மறந்து சென்று விட்டார். ஆனால் காமராஜர் ஓடோடி சென்று  அந்த பெண்ணிடம் ஒரு ரூபாயை ஒப்படைத்தார்.

     பிறர் பொருள் மீது ஆசை வேண்டாம் என்று வாழ்ந்து காட்டினார். நாமும் அப்படி செய்வோமா?

2. இக்கட்டான நேரத்தில் யோசித்து செயல்படுதல்! .

     விருதுநகரில் கோயில் யானை மதம் பிடித்து ஓடிய போது மற்றவர்கள் பயந்து ஓடிய போதும், தைரியமாக நின்று யோசித்து யானை ஓடுவதன்  காரணம் அறிந்து, ஓடோடி கோயிலுக்கு சென்று யானையை கட்டும் சங்கிலியை எடுத்து வந்து , யானை முன் வீசி எறிந்தார், யானை அமைதி ஆனது.

     கடுமையான  இக்கட்டிலும் தைரியமாக , நிதானமாக அறிவு கொண்டு யோசித்து செயல் பட வேண்டும் என்று வாழ்ந்து காட்டினார். நாமும் அப்படி செய்வோமா?

3.சமத்துவம் பேணி வாழ்தல் !

     பள்ளியில் படித்த போது விநாயகர் சதுர்த்தி கொண்டாட்டத்துக்கு  , அனைத்து மாணவர்களும் ஒரு ஆனா கொடுத்தனர். சுண்டல் பங்கிடும் போது சிலர் முந்தி அடித்து வாங்கியதால், காமராஜருக்கு கொஞ்ச சுண்டல் மட்டுமே கிடைத்தது.அவர் பாட்டி ஏன் குறைவான சுண்டல் இருப்பதாக கேட்ட போது, அனைவரும் சமமான பணம் கொடுத்த போது , சமமாக பங்கிடாதது ஆசிரியரின் தவறு என்று சொன்னார்.

பிற்காலத்தில் முதல்வரான போது , தனியார் பள்ளி ஆசிரியர்களும் அரசாங்க பள்ளி ஆசிரியர் பெரும் சமமான ஊதியம் பெற செய்தார்.

    இவ்வாறு சமத்துவ சமுதாயம் படைக்க , சமத்துவத்தை நிலைநாட்டி வாழ்ந்து காட்டினார். நாமும் அப்படி செய்வோமா?

4. எடுத்த  காரியத்தில் கடைசி வரை பின் வாங்காமல் நின்று செயல் படுதல்!

.    உப்பு சத்தியாகிரக போராட்டத்தின் போது, கைது செய்யப்பட்டு, தெலுங்கானா மாநிலம் பெல்லாரி அலிப்பூர் ஜெயிலில் அடைக்க பட்டபோது, அவர் பாட்டி உடல் நலம் குன்றியதால், அவரை தற்காலிகமாக விடுவிக்க, அவர் தாய் மாமா கோரியபோது, அதை ஏற்க மறுத்து , தண்டனை காலம் முழுமையும் ஜெயிலில் கழித்து, கொண்ட காரியத்தில் முழுமையாக  தன்னை ஈடு படுத்தி கொண்டார்.    

இப்படி எடுத்த  காரியத்தில் கடைசி வரை பின் வாங்காமல் நின்று செயல் பட்டு, வாழ்ந்து காட்டினார். நாமும் அப்படி செய்வோமா?

5. தலை  கனம் கொள்ளாமல் தாழ்மையுடன் வாழ்தல் !

        சுமார்  2 ஆண்டு கால சிறை தண்டனை காலம் முடிந்து, ஊருக்கு வந்த போது, அவர்தான் விருதுநகரில் முதல் விடுதலை போராட்ட வீரர் என்பதால் , அவருக்கு மாலை மரியாதை செய்து ஊர்வலமாக அழைத்து வந்தனர். மக்கள் அளித்த வரவேற்பை கண்டு மகிழ்ந்த போதும் , அவர் நன்றி தெரிவித்து பேசியதாவது."உங்கள் அன்புக்கும் மரியாதைக்கும் நன்றி.நீங்கள் அளித்த கௌரவத்தால் எனக்கு தலைக்கனம் வந்து விட கூடாது என்று எனக்காக இறைவனிடம் நீங்கள் வேண்டிட  வேண்டும் " என்பதாகும்.

        இப்படி தாம் எப்போதும் தலை  கனம் கொள்ளாமல் தாழ்மையுடன் இருக்க வேண்டும் என்று வாழ்ந்து காட்டினார். நாமும் அப்படி செய்வோமா?

6.கயவர்களை  கண்டு பயப்படாமல் எதிர்த்து  நின்றல்!

    .விருதுநகரில் இரவு அடிக்கடி திருட்டு போவதை அறிந்து , திருடர்களை பிடிக்க திட்டமிட்டார் காமராஜர். இரவில் திருடர் வரும் பாதையில் ஒரு கயிற்றை சாலையின் குறுக்காக பிடிக்க செய்தார். திருடன் இருட்டில் வந்து கயிற்றில் தட்டி விழுந்த போது , மிளகாய் பொடியை அவன் கண்களில் தூவி , பிடித்து கொடுத்தார்.

அப்படி கயவர்களை  கண்டு பயப்படாமல், எதிர்த்து  நின்று வாழும் முறையை செயல்படுத்தி ,காட்டி வாழ்ந்து காட்டினார்.நாமும் அப்படி செய்வோமா?  

7. மனிதரில் உயர்வு தாழ்வு பாராமை!

      குமரன் என்ற சிறுவனை, சாதி காரணம் சொல்லி, விருதுநகர்  மாரியம்மன் கோயிலுக்குள் விட மறுத்த போது , அதை எதித்து முறியடித்து கோயிலுக்குள் அனுமதித்தார் காமராஜர்.

      பின்னாளில் முதல்வரான போது சாதி காரணத்தால் கோயிலுக்குள் செல்ல முடியாத பரமேஸ்வரனை இந்து அற நிலைய துறை அமைச்சராக்கி , மனிதரில் உயர்வு தாழ்வு இல்லை என்று நிலைநாட்டி  வாழ்ந்து காட்டினார்.    

நாமும் அப்படி செய்வோமா?  

8. திறம்பட  உழைத்தால் குருவையும் மிஞ்சலாம்!

     1936 ஆம் ஆண்டு  தமிழ் நாடு காங்கிரஸ் தலைவராக, காமராஜரின் குரு சத்தியமூர்த்தி செயல் பட்டார். காமராஜர் செயலாளராக செயல் பட்டார். பின்பு 1940 ஆம் ஆண்டு நடந்த கட்சி  தேர்தலில்தமிழ் நாடு காங்கிரஸ் தலைவராக  காமராஜர் வெற்றி பெற்றார்.சத்தியமூர்த்தி செயலாளராக செயல் பட்டார். குருவின் ஆசியும் பெற்றிருந்தார்.

இப்படி திறம்பட செயல் பட்டால்  குருவையும் மிஞ்சலாம் என்று நிரூபித்து,   வாழ்ந்து காட்டினார். நாமும் அப்படி செய்வோமா?  

9.  நம்மை எதிர்த்தவருக்கும் நன்மை செய்தல்!

        1954 ஆம் ஆண்டு , முதலமைச்சர் பதவிக்கு தன்னை எதிர்த்து போட்டியிட்ட  சி சுப்ரமணியத்துக்கும், அவரை முன்மொழிந்து  தனக்கு எதிராக செயல்பட்ட  பக்தவச்சலத்துக்கும், தான் வெற்றி பெற்ற பின்பு   மந்திரி பதவி வழங்கி , அரசியலில் தன்னை எதிர்த்தவர்கள் மேல் துவேசம் காட்டாமல் நன்மை செய்து வாழ முடியும் என்று வாழ்ந்து காட்டினார். நாமும் அப்படி செய்வோமா?  

10.நன்றி மறக்காமல் வாழ்தல்!

     இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்த போது, தனது குரு சத்தியமூர்த்தி வீட்டுக்கு முதலில் சென்று  நன்றி செலுத்தினார்.தான் முதல்வரான போதும் தனது குருவின் வீட்டுக்கு முதலில் சென்று மரியாதை செய்தார். தான் கட்டிய கட்சி அலுவலகத்துக்கு சத்ய மூர்த்தி பவன் என்று நன்றியோடு பெயர் சூட்டினார்..

இப்படி  தனது வாழ்நாள் முழுவதும்  நன்றி மறக்காமல் வாழ்ந்து காட்டினார்.

நாமும் அப்படி செய்வோமா?   

 

11.அர்பணிப்பால் , ஆள்பவரின் நிலை அடைதல்! 

     அதிகம் படிக்காத சிறுவனாக இருந்த போது சுதந்திர போரில் ஈடுபட்டு ஆங்கில அரசை எதிர்த்து போராட்டங்கள் நடத்தினார் , அதற்காக சிறை சென்றார்.பின்பு உழைப்பால்,  உயர்ந்த பதவியான முதல்வர் பதவியை அடைய முடியும் என்று நிரூபித்து  காட்டினார். ஆங்கில அரசி இந்தியா வந்தபோது , அரசி நின்றிருக்க அருகில்முதல்வர்  காமராஜர் உட்கார்ந்து இருக்கும் காட்சி இன்றும் நம் கண்ணில் நிற்கிறது. 

இப்படி அர்ப்பணிப்போடு உழைத்தால் ஆள்பவர்களின் நிலை அடைய முடியும் என்று நிரூபித்து, வாழ்ந்து காட்டினார்.நாமும் அப்படி செய்வோமா?

12. உழைப்பால் அன்றி  பதவியால் அல்ல பெருமை என்றறிதல்!

    கட்சியை வளர்க்க வேண்டிய நிலை வந்தபோது , தானே முன்வந்து முதல்வர் பதவியை  1963 ஆம் ஆண்டு துறந்து, பதவியால் அல்ல தனக்கு பெருமை! என்று நிலை நாட்டினார். 8 ஆண்டுகாலம் ஆட்சியில் இல்லாதபோதும் அவர்1975 ஆம் ஆண்டு இறந்தபோது வந்த மக்கள் கூட்டத்தை பார்க்கும் போது , பதவியால் அல்ல பெருமை தனக்கு  என்று மீண்டும்  நிரூபித்து காட்டினார்.

   உழைப்பால் அன்றி  பதவியால் அல்ல பெருமை என்றறிவோமா?

13. பகிர்ந்துண்டு வாழ்தல்!

    தான் முதல்வராக இருந்தபோது கிடைத்த வருமானத்தை, தனது தாய்க்கு 150 ரூபாய் அனுப்பிய பின்பு, தனது  வீடு வாடகை மற்றும் மாத செலவு போக , மீதி பணத்தை அநாதை இல்லமான பாலவிகார் பள்ளிக்கு கொடுத்தும், தன்னை நாடி வரும் மற்றவர்களுக்கும் கொடுத்தும் வாழ்ந்து வந்தார் . சேர்த்து வைக்கும் முறையை வைத்திருக்கவில்லை. தான் முதல்வராக இருந்தபோது அவர் போக்குவரத்து செலவு பணத்தை பெற தகுதி இருந்தும்,  அதை பெற மறுத்து விட்டார். 

    இப்படி பணத்தை  சேர்த்து   வைக்காமல் இருந்ததுடன்,  தனது  சம்பளத்தின் மீதி பணத்தை பகிர்ந்து கொடுத்து  வாழ்ந்து காட்டினார். நாமும் அப்படி செய்வோமா?

14. பிரச்சினையை எதிர்கொள்ள பழகுதல்!

       காமராஜர் முதல்வராக இருந்தபோது, தனது அமைச்சர்களுக்கும், அதிகாரிகளுக்கும் சொன்னது."எவ்வளவு பெரிய பிரச்னை ஆனாலும் எதிர் கொள்ளுங்கள் , உங்களால் முடிந்த அளவு நன்மை செய்யுங்கள்." என்பதே.ஆதலால்தான் அவரிடம் எடுத்து சென்ற அனைத்து பிரச்சனைகளுக்கும் விடை சொன்னார்.அவர் விடை சொல்லாத ஒரு பிரச்சினை கூட இல்லை என்று சொல்லும் வண்ணம் ஆட்சி நடத்தினார். மாநிலங்கள் பிரிவினை ஆகட்டும் ,மதிய உணவு திட்டம்     ஆகட்டும் அது.  இன்று நாம் சந்திக்கும் பிரச்சினைகள் அவர் ஆட்சிக்கு பின்னல் வந்து விடை காண முடியாமல் இருப்பதே ஆகும்.

அவர் கண்ட வெற்றிகள் எல்லாம்  அவர் பிரச்சனைகளை  நேரடியாக எதிர்கொண்டதாலே பெற்றது  ஆகும்.

       இப்படி பிரச்சனைகளை எதிர்கொண்டு வாழ்ந்து காட்டினார்.  நாமும் அப்படி செய்வோமா?

15.மனிதருக்கு தேவை சட்டங்கள். சட்டங்களை விட மனித நலனே முக்கியமாக கொள்தல்!

   ஒரு சிறுவனின் கண் விபத்தில் பழுதடைந்த போது , குறிப்பிட்ட நாள்களுக்குள் லண்டன் செல்ல சட்டம் மறுத்த போது , சட்டம் மனிதருக்கே அன்றி சட்டத்துக்காக மனிதர் இல்லை என்று சொல்லி , சட்டத்தை தாண்டி ஏற்பாடுகள் செய்து சிகிச்சை அளிக்க சிறுவனை உரிய நாளில் வெளிநாடு அனுப்பினார்.

இப்படி மனித நலனே முக்கியம் என்று வாழ்ந்து காட்டினார்.நாமும் அப்படி செய்வோமா?

16.அஹிம்சையும் தேசியமும் கடைபிடித்து வாழ்தல்!

              காமராஜர் சிறு வயது முதல் இந்த நாட்டின் விடுதலைக்கு உழைத்து     ,விடுதலை பெற்ற பிறகு முதல்வராகி உழைத்த போதும் தனக்காக என்று ஒருபோதும் நினைத்து எதையும் செய்யவில்லை. அப்படி சுயநலமில்லாமல் அவர் எடுத்த முடிவுகள் மக்கள் நலனையே கொண்டதாகும். அது கண்டிப்பாக சரியாகவே இருக்கும். அப்படி அவர் நடந்து கொண்டதால், அவர் கடை பிடித்த அகிம்சை வழியும், தேசியமும் நமது தமிழ் நாட்டு மக்கள் கடை பிடிக்க வேண்டும்.  ஸ்ரீ லங்காவில் நமது தமிழ் மக்கள் நடத்திய  ஆயுத  யுத்தத்தை இங்குள்ளோர் ஆதரித்ததால் , அவர்கள் மிக பெரிய அழிவை சந்தித்த போது , இவர்களால் அவர்களை காக்க முடிய வில்லை!. விளைவு தமிழ் சமுதாயத்தில்  21 ஆம் நூற்றாண்டில் மிக பெரிய உயிர் இழப்பு ஏற்பட்டது.  .
       ஆதலால்தான்  காமராஜர் நம் மக்களுக்கு எது சரியானது என்று உணர்ந்து முன்பே  அகிம்சையையும் தேசியத்தையும் நெஞ்சில் தாங்கி வாழ்ந்து காட்டினார்.   நாமும் அப்படி செய்வோமா?

17. ஆருயிருக்கும் அன்பு செய்தல்!

     1971 ஆம்  ஆண்டு நடந்த இந்தியா - பாகிஸ்தான் சண்டையின் போது , அதை பற்றிய வானொலி  செய்திகளை கேட்க விரும்பினார். அதனால் முன்பு தனக்கு கொடுத்த வானொலி பெட்டியை தேடினார். அதை கண்டுபிடுத்து எடுத்தபோது ஒரு சிட்டு குருவி கூடு கட்டி  குஞ்சியோடு  உள்ளே இருப்பதை கண்டு , வானொலி பெட்டியை அது  இருந்த இடத்திலேயே வைக்க சொன்னார். காரணம் கேட்ட போது, சிட்டு குருவி கூட்டை கலைக்க வேண்டாம் , நாம் கூட்டை அசைத்ததை அறிந்து, கூட்டை அதே கலைத்துவிடும் . அதன் பிறகு  அதை நாம் உபயோகப்படுத்தலாம் என்று கூறினார். அதை போலவே , சில நாட்களில் குருவி கூட்டை கலைத்து விட்டது.  பின்பு வானொலி பெட்டியை உபயோகித்தார்.

இப்படி  குருவிக்கு கூட கெடுதல் நேராமல் பார்த்து , உணர்ந்து செயல்பட்டு  வாழ்ந்து காட்டினார். நாமும் அப்படி செய்வோமா?   

கருணாநிதியின் காமராஜர் கவிதை

அரசியல் களத்தில் காமராஜரை தோற்கடித்தவரும் தி மு க தலைவரும் முன்னாள் தமிழ் நாடு முதல் அமைச்சருமான மு கருணாநிதி எழுதிய காமராஜர் கவிதை!

பெருந்தலைவா!
இன்றைக்கு உன்றன் பிறந்த நாள் - கொள்கைக்
குன்றுக்கு எங்கனும் திருவிழா!
விருதையில் பிறந்த வீரனாய் வளர்ந்தாய்!
சரிதையில் நிறைந்த  தலைவனாய் நின்றாய்!
சிறையின் கொடுமையும் சித்ரவதையும்
சினத்த முகத்துடன் ஏற்ற தியாகி!
ஆயிரம் உண்டு கருத்து மோதல் - எனினும்
அழியாத் தொண்டு மறந்திடப் போமோ?
தமிழ் நிலம் மணக்க வந்த திருவே!
அமிழ்தெனும் பொதுப்பணியின் உருவே!
கருத்திருக்கும் காலமெல்லாம் உழைப்பதற்கு!
கதராடை மேனிதனை அலங்கரிக்கும்!
கதறுகின்ற ஏழைகளை கை அணைக்கும்
கட்சி தலைவருக்கோ இன்னலென்றால் துடித்திடுவாய்!
பெரியார் கல்லறையில் உன் கண்ணீர்!
பேரறிஞர் மூதறிஞர் மறைந்த போதும் உன் கண்ணீர்!
பெருமானே உனக்காக எம் கண்ணீர்!
பேராற்று பெருக்கனவே பாய்ந்ததன்றோ?
தனிமனிதன் வாழ்வல்ல உன் வாழ்வு!
தன்மான சரித்திரத்தின் அத்தியாயம்!
இமயம் முதல் குமரி வரை உன் கொடி பறக்க
கோலமிகு தமிழகத்தின் புகழ் பொறித்தாய்:
குணாளா! குலக்கொழுந்தே! என்று பண்பின்
மணாளர் எங்கள் அண்ணன் உனை அழைத்தார்,
பச்சைத்தமிழன் என பகுத்தறிவுத் தந்தை
இச்சையுடனே உனை உச்சி முகர்ந்தார்,
கருப்புக் காந்தியென உன்னை - இந்தக்
கடல் சூழ் நாடு கைகூப்பித் தொகுத்தன்றோ!
வாழ்க்கையின் ஓரத்தில் நீ எம்மிடம் வாஞ்சையும்
காட்டினாய்- உன்
வாழ்க்கையே ஒரு பாடமாய்
அனைவருக்கும் நிலை நாட்டினாய்!
இன்றைக்கு உன்றன் பிறந்த நாள் -
என்றைக்கும் அது சிறந்த நாள்! 

காமராஜ் என்னும் விவசாயி

ஒரு ஊரில் ஒரு விவசாயி இருந்தார்.அவர் பண் படாத , தண்ணீர் வசதி இல்லாத இடத்தை பண் படுத்த முடிவு செய்து உழைத்து வந்தார். ஒரு ஆண்டு அல்ல , இரண்டு ஆண்டு அல்ல, இருபத்து எட்டு ஆண்டுகள் உழைத்தார்.அவர் அதை மட்டுமே செய்தார்.

நிலம் பண்பட்டது , ஊர்காரர்களிடம் அனுமதி பெற்று பயிர் செய்யும் உரிமை பெற்றார். முதல் முறை பயிர் செய்தார் , இரண்டாம் முறை பயிர் செய்தார் விளைச்சலால் வந்த வருமானத்தை, தனது குறைவான செலவு போக ஊருக்கே கொடுத்து வந்தார்.

மூன்றாம் முறை பயிர் செய்யும் உரிமை கேட்டார் , அப்போது மற்றவர்களும் கேட்டார்கள், ஊர்க்காரர்கள் இவரிடமே கொடுத்தனர். இவர் பயிர் செய்து , தனது குறைவான செலவு போக , மீதி வருமானம் அனைத்தையும் ஊருக்கே கொடுத்தார்.

நான்காம் முறை பயிர் செய்யும் உரிமை கேட்டார், ஆனால் ஊரார் , பயிர் செய்யும் உரிமையை ,அவருக்கு தர மறுத்து , மற்றவர்களுக்கு கொடுத்தனர்.

மற்றவர்கள் பயிர் செய்ய ஆரம்பித்தனர். நெல்லோடு சேர்த்து, முற் செடிகளையும் வளர்க்க ஆரம்பித்தனர் , அந்த விவசாயி கோபம் கொண்டு துடித்தார், புலம்பினார்.  அவர்கள் நெற்பயிரோடு களைகளையும் சேர்த்து வளர்க்க ஆரம்பித்தனர். பின்பு போதை செடிகளையும் வளர்க்க ஆரம்பித்தனர். இதை பார்த்த அந்த விவசாயி , தான் கஷ்டப்பட்டு பண் படுத்திய நிலம் தவறாக பயன்படுத்த படுகிறதே என்று எண்ணி   "போச்சே!,போச்சே!" என்று புலம்பினார் , அழுதார் . துடிதுடித்தார். அந்த துயரத்தில் வருத்தத்தோடு இறந்து விட்டார்.

அந்த விவசாயிதான் காமராஜ் என்னும் விவசாயி!

நாட்டின் சுதந்திரத்துக்காக 28 ஆண்டுகள் , வேறு எந்த வேலையும் செய்யாமல் , மக்கள் உரிமைகள் பெற வேண்டி உழைத்து வந்தார். மக்கள் உரிமைகள் பெற்றனர்.

ஆட்சி செய்யும் உரிமை கேட்டார், மக்கள் கொடுத்தனர், சிறப்பாக ஆட்சி செய்தார். இரண்டாம் முறை ஆட்சி செய்யும் உரிமை கேட்டார் , ஊரார் அனுமதித்தனர், நல்ல முறையில் ஆட்சி செய்து, ஊராருக்கு நன்மைகள் செய்தார். மூன்றாம் முறை ஆட்சி செய்யும் உரிமை கேட்டார், மற்றவர்களும் கேட்டனர், ஊரார் இவரிடமே ஆட்சி செய்யும் உரிமையை  வழங்கினர்.பல சிரமங்களை மற்றவர்கள் உருவாக்கினர், ஆனாலும் நல்ல ஆட்சி நடைபெற செய்தார்.

நான்காம் முறை ஆட்சி செய்யும் உரிமை கேட்டார், ஆனால் மக்கள் அண்ணா தலைமையிலான மற்றவர்களுக்கு உரிமையை வழங்கினார்.

ஐந்தாம் முறை வாய்ப்பு வந்தபோது உரிமை கோரினார் ,

 மக்கள் கருணாநிதி - இந்திரா காந்தி கூட்டணிக்கு வாய்ப்பு வழங்கினர்.

ஆனால் ஆட்சிக்கு வந்தவர்கள் சாராயம் என்னும் முற்செடியை அறிமுகம் செய்தனர் , போராடினார், அழுதார். இலஞ்சம் என்னும் களையை வளர்த்தனர். காவல் துறையில் கட்சிக்காரர்கள்  இடையூறு செய்யும் நிலை ஏற்பட்டது. அவசர கால தடை சட்டம் என்ற விஷ செடியை வளர்த்தனர்.

 தான் உழைத்து உரிமைகள் பெற்று தந்த நாட்டில் தவறான ஆட்சி நடப்பதை எண்ணி வருந்தி, 'தேசம் போச்சே!, தேசம் போச்சே!' என்று புலம்பினார், கண்ணீர் விட்டார், வருத்தத்தோடு இறந்து போனார்.

ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை உதிக்கும் அதிசய மனிதர்.. காமராஜர் .

தமிழ் நாட்டு சமூகம் 600 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக தமிழ் மொழி பேசாதவர்களால் ஆளப்பட்டு வந்தது.
1311 ஆம் ஆண்டு நடந்த மாலிக்கபூர் படையெடுப்புக்கு பின்பு, தமிழகம்   சிதறடிக்க பட்டு தடுமாறி  கொண்டிருந்தது. 1323 ஆம் ஆண்டு முகமது பின் துக்ளக் நடத்திய படையெடுப்புக்கு பிறகு, துருக்கி மொழி பேசும் மதுரை சுல்த்தான்களின் ஆட்சி சுமார் 50 ஆண்டு காலம் நடை பெற்றது.
1370 களில் விஜய நகர இளவரசர் வீர குமார கம்பண்ணாவின் படை , மதுரை சுல்த்தான்களை தோற்கடித்த பின்பு, தமிழகத்தில்  கன்னடம் பேசும் கம்பண்ணாவின் ஆட்சி நடைபெற்றது.
1500 களில்  தெலுங்கு பேசும் நாயக்கர்கள்   தமிழ் நாட்டை ஆட்சி செய்தனர் .
17 ஆம் நூற்றாண்டில் உருது மொழி பேசும் மொஹலாயர் ஆட்சி நடைபெற்றது .
19 மற்றும் 20ஆம் நூற்றாண்டில் ஆங்கிலேயர் ஆட்சி  நடைபெற்றது.

இப்படிப்பட்ட காலகட்டத்தில் , சுதந்திர போராட்டத்த்தில் ஈடுபட்டு , 28 ஆண்டுகள் விடுதலைக்காக உழைத்து , தமிழக விடுதலை போரின் கடைசி கட்டத்தில் 8 ஆண்டுகள் சுதந்திர போராட்டத்தை தலைமையேற்று  நடத்தி , விடுதலை வாங்கி தந்தவர் காமராஜர் ஆவார்.
பின்பு முதல்வரான பின்பு , 1956 ஆம் ஆண்டு தமிழை ஆட்சி மொழியாக்கி , தமிழுக்கு உரிமை வாங்கி தந்தவர் காமராஜர் ஆவார்.
ஆதலால்தான் அவர் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை உதிக்கும் அதிசய மனிதர். காலம் தமிழ் நாட்டுக்கு தந்த கொடை. அவர், அவர் தான் பெருந்தலைவர் காமராஜர்.

Please see that how people gave a great sent off to K Kamaraj : https://www.youtube.com/watch?v=y41u4GKhEIQ

Freedom Fighters of Tamil Nadu

                                              

AMBUJAMMAL

                                      AFFLUENT FREEDOM FIGHTER

         Ambujammal was born on 8 January 1899 to S. Srinivasa Iyengar and his wife Ranganayaki. Srinivasa Iyengar was one of the foremost leaders of the Indian National Congress in the Madras Presidency and had served as the President of the Swaraj Party. Ambujammal's maternal grandfather was Sir V. Bhashyam Aiyangar, the first native Indian to be appointed Advocate-General of the Madras Presidency.

      Ambujammal married S Desikachari in 1910. He was an advocate from Kumbakonam.Early on in her life, she was fascinated by Gandhiji’s ideas, especially his constructive socio-economic program. This interest was fanned by her contact with Sister Subbalakshmi, Dr Muthulakshmi Reddy, and Margaret Cousins.

Ambujammal qualified as a teacher and taught at Sarada Vidyalaya girls school part-time. She was a committee member of Sarada Ladies’ Union from 1929 to 1936. She worked very closely with Sister Subbalakshmi. In 1929, she was nominated Treasurer of the Women’s Swadeshi League, Madras. This League was a non-political wing of the Congress, implementing Gandhi’s social and economic programs.

She joined a number of women who donated their jewelry to support the national movement on Gandhiji’s request. She was a strong proponent of Swadeshi, and embraced Khadi.

Her entry into political life was in 1930, during the civil disobedience movement. She joined the Salt Satyagraha, and courted arrest. In 1932, she was hailed as the "Third Dictator" of the Congress, and led the Satyagrahis to boycott foreign cloth. She was arrested and sentenced to six months of imprisonment.

A thorough Congresswoman, she was part of the Managing Committee of the Hindi Prachar Sabha from 1934 to 1938. She did a lot of propaganda work for Hindi. As part of her activities with the Hindi Prachar Sabha, she attended the All-India Congress Session in Bombay in 1934. She stayed at Wardha Ashram with Gandhi from November 1934 till January 1935.

As part of the role as Secretary of the Mylapore Ladies Club (a post she held from 1936), she conducted Hindi classes.She was a significant part of the Women’s India Association (WIA), taking the post of Secretary from 1939 to 1942 and that of Treasurer from 1939 to 1947. With the WIA, the issues she worked of were: Abolition of Child Marriage, Polygamy, and the Devadasi system; and bringing about legislation to protect the rights of women and their property rights. On behalf of the WIA, she was nominated to the Madras Corporation. In 1947, during the All-India Women’s Conference in Madras, she was nominated as the Chairperson of the reception committee.

      A dedicated social worker, she was the President and Treasurer of the Srinivasa Gandhi Nilayam from 1948, an institute she founded. It provided free coaching to poor girls, had a free dispensary, and also provided training and employment to women in its printing press. An associate of Vinoba Bhave, Ambujammal toured Tamil Nadu with him to publicise the Bhoodan movement in 1956. Ambujammal was not in favour of too much industrialization; she believed in the Village Self-Sufficiency model – as advocated by Bhave.

      She was the Vice-President of the Tamil Nadu Congress Committee from 1957 to 1962, and the Chairman of the State Social Welfare Board from 1957 to 1964.Ambujammal was a notable scholar in Hindi and Tamil. She has written three books about Gandhi in Tamil. In 1964 Ambujammal won the padma shri award.

         She died at the age of age of 82 years.

      

                             M.BHAKTAVATSALAM  

                                       FORMER CM OF TAMIL NADU  

                                                                  

        Bhaktavatsalam.M was born on 9 October 1897  to C. N. Kanakasabhapathi Mudaliar of Minjur and Mallika  of  Nazarethpet village, Poonamallee, Chennai. His father died when he was five and Bhaktavatsalam was brought up by his uncles C. N. Muthuranga Mudaliar and C. N. Evalappa Mudaliar. He completed his schooling in Madras and enrolled at Madras Law College. On graduation in 1923, Bhaktavatsalam commenced practice as a lawyer of the Madras High Court. 

Bhaktavatsalam joined the Indian Independence Movement even during graduation. He joined the Indian National Congress and became a member of the Madras Provincial Congress Committee in 1922. In 1926, he became a member of the Congress Working Committee. 

Bhaktavatsalam started the daily newspaper India which he managed till 1933. He was the Secretary of the Tamil Nadu Congress Civic Board during the district board and municipal elections of 1926 and 1935. He also served as the Secretary of the Madras Mahajana Sabha for sometime.

Bhaktavatsalam was injured during the Salt Satyagraha at Vedaranyam. He was arrested in 1932 for conducting India's independence day celebrations and spent six months in prison. In the 1936 municipal body elections, Bhaktavatsalam was elected to the Madras City Corporation and served as Deputy Mayor.

    Bhaktavatsalam stood in the Madras Assembly elections held in 1937 and was elected from the Thiruvallur Rural constituency. Bhaktavatsalam served as the Parliamentary Secretary to the Minister of Local Self-Government in the Rajaji government.  Bhaktavatsalam resigned along with the other office-holders of the Indian National Congress on declaration of war by the British government during 2nd world war .

     Bhaktavatsalam participated in the Quit India Movement agitations and was jailed by the British. On his release in 1944, he elected to the Constituent Assembly of India.

Bhaktavatsalam stood in the Madras Assembly elections held in 1946 and was re-elected. He served as the Minister of Public Works and Information in the O. P. Ramaswamy Reddiyar cabinet. He was a senior minister in Rajaji in 1954 and  K Kamaraj ministry from 1954 to 1963.

In 1962, the Indian National Congress won the assembly elections and formed the government in the state. On Gandhi Jayanti day, 2 October 1963, Bhaktavatsalam took office as the Chief Minister of Madras, after Kamaraj resigned to spend more time as an office bearer of the Congress Party under K Kamaraj plan. Bhaktavatsalam is, till date, the last Chief Minister of Tamil Nadu from the Indian National Congress.

In August 1963, M. S. Golwalkar, the Sarsangchalak of the Rashtriya Swayamsevak Sangh established a Swami Vivekananda Centenary Committee and a Vivekananda Rock Memorial Committee and appointed Eknath Ranade as its Secretary. The main function of the committee was to construct a rock memorial at Kanyakumari in order to honour Swami Vivekananda on his birth centenary. The Chief Minister Bhaktavatsam and the Union Minister for Cultural Affairs, Humayun Kabir vehemently opposed the move. However, Bhaktavatsalam yielded when Ranade presented him a letter with signatures of 323 members of Parliament in support of a memorial.

Bhaktavatsalam's tenure as Chief Minister witnessed severe anti-Hindi agitations in Madras state.  Bhaktavatsalam supported the Union Government's decision to introduce Hindi as one of the languages.  On 7 March 1964, at a session of the Madras Legislative Assembly, Bhaktavatsalam recommended the introduction of a three-language formula comprising English, Hindi and Tamil.

As 26 January 1965, the day when the 15-year-long transition period recommended by the Indian Parliament came to an end, neared, the agitations intensified leading to police action and casualties.

On 13 February 1965, Bhaktavatsalam claimed that the opposition Dravida Munnetra Kazhagam and the Left parties were responsible for the large scale destruction of public property and violence during the anti-Hindi agitations of 1965

He served as the able chief Minister but was defeated in the 1967 elections. In 1970s Bhaktavatsalam partially retired from politics. He died on 31 January 1987 at the age of 89.

                     CAPTAIN LAKSHMI SAHGAL

    REVOLUTIONARY  CAPTION OF INDIAN NATIONAL ARMY  UNDER NETAJI

      

        Sahgal was born as Lakshmi Swaminathan in Malabar under Madras Presidency on 24 October 1914 to S. Swaminathan, a lawyer who practiced criminal law at Madras High Court, and A.V. Ammukutty, better known as Ammu Swaminathan, a social worker and independence activist from an aristocratic Nair family known as "Vadakkath" family of Anakkara in Palghat, Kerala.

Sahgal chose to study medicine and received an MBBS degree from Madras Medical College in 1938. A year later, she received her diploma in gynaecology and obstetrics.  She worked as a doctor in the Government Kasturba Gandhi Hospital located at Triplicane,Chennai

In 1940, she left for Singapore after the failure of her marriage with pilot P.K.N. Rao.  During her stay at Singapore, she met some members of Subhas Chandra Bose's Indian National Army.  She established a clinic for the poor, most of whom were migrant  laborers from India. It was at this time that she began to play an active role in the India Independence League.

The INA marched to Burma with the Japanese army in December 1944, but by March 1945, with the tide of war turning against them, the INA leadership decided to beat a retreat before they could enter Imphal. Captain Lakshmi was arrested by the British army in May 1945, remaining in Burma until March 1946, when she was sent to India – at a time when the INA trials in Delhi heightened popular discontent with and hastened the end of colonial rule.

Sahgal married Prem Kumar Sahgal in March 1947 in Lahore. After their marriage, they settled in Kanpur, where she continued with her medical practice and aided the refugees who were arriving in large numbers following the Partition of India. They had two daughters: Subhashini Ali and Anisa Puri.

In 1971, Sahgal joined the Communist Party of India (Marxist) and represented the party in the Rajya Sabha. During the Bangladesh crisis, she organised relief camps and medical aid in Calcutta for refugees who streamed into India from Bangladesh. She was one of the founding members of All India Democratic Women's Association in 1981 and led many of its activities and campaigns. She led a medical team to Bhopal after the gas tragedy in December 1984, worked towards restoring peace in Kanpur following the anti-Sikh riots of 1984 and was arrested for her participation in a campaign against the Miss World competition in Bangalore in 1996. She was still seeing patients regularly at her clinic in Kanpur in 2006, at the age of 92.

The Sahgals' daughter, Subhashini, is a prominent Communist politician and labour activist. According to Ali, Sahgal was an atheist. The filmmaker Shaad Ali is her grandson.

On 19 July 2012, Sehgal suffered a cardiac arrest and died on 23 July 2012 at 11:20 A.M. at the age of 97 at Kanpur..Captain Lakshmi Sehgal International Airport is proposed at Kanpur Dehat district.

PERIYAR E Ve RAMASAMY

REVOLUTIONARY RATIONALIST AND SOCIAL REFORMER

E.V. Ramasamy was born in Erode, Madras Presidency to a wealthy family. in 17, September 1879.

Periyar E V R joined the  Indian National Congress in 1919 after quitting his business and resigning from public posts. He held the chairmanship of Erode Municipality and wholeheartedly undertook constructive programs spreading the use of Khadi, picketing toddy shops, boycotting shops selling foreign cloth, and eradicating Untouchability.

 In 1921, Periyar courted imprisonment for picketing toddy shops in Erode. When his wife as well as his sister joined the agitation, it gained momentum, and the administration was forced to come to a compromise. He was again arrested during the Non - cooperation movement and the temple entrance movement.

 In 1922, periyar was elected the President of theMadras Presidency. Congress Committee during the Thirupur session, where he advocated strongly for reservation in government jobs and education. His attempts were defeated in the Congress party due to a strong presence of discrimination and indifeference, which led to him leaving the party in 1925.

In 1956, despite warnings from P. Kakkan, the President of the Tamil Nadu Congress Committee, Periyar organised a procession to the Marina to burn pictures of the Hindu God Rama. Periyar was subsequently arrested and confined to prison.

The activities of Periyar continued when he went to Bangalore in 1958 to participate in the All India Official Language Conference. There he stressed the need to retain English as the Union Official Language instead of Hindi. Five years later, Periyar travelled to North India to advocate the eradication of the caste system. Nearing Periyar's last years, an award was given to him by the United Nations Educational Scientific and Cultural Organization (UNESCO), and it was presented to him by the Union Education Minister, Triguna Sen in Madras (Chennai), on 27 June 1970. In his last meeting at Thiagaraya Nagar, Chennai on 19 December 1973, Periyar declared a call for action to gain social equality and a dignified way of life. 

E.V. Ramasamy propagated the principles of rationalism, self-respect, women’s rights and eradication of caste. He opposed theexploitation and marginalisation of the poor people.His work has greatly revolutionised the Tamil society and has significantly removed caste-based discrimination. He is also responsible for bringing new changes to the Tamil alphabet.

          The citation awarded by the UNESCO described E.V. Ramasamy as "the prophet of the new age, the Socrates of South East Asia, father of social reform movement and arch enemy of ignorance, superstitions, meaningless customs and base manners.

On 24 December 1973, Periyar died at the age of 94.

                                                                

                                            GEORGE JOSEPH

                                           LAWYER OF EMINENCE

During the late 1970s and early 80s, subaltern historiography emerged as an alternative to the nationalist, Marxist and colonial historiography, accusing the latter of robbing the common people of their agency. However, within the nationalist historiography there were attempts to marginalise nationalists owing to religious reasons.

One such marginalised figure was George Joseph (1887-1938), who was always seen as a Christian nationalist. A multifaceted personality, he was a famous lawyer, journalist, a trade unionist and a champion of subaltern.

George Joseph remains practically unknown among the freedom fighters of suth India, despite his being in the vanguard of struggle for freedom along with great leaders such as Mahatma Gandhi, Motilal Nehru, Rajagopalachari, Jawaharlal Nehru and Mahadev Desai.

Born in Chengannur, Kerala, on June 5, 1887, Joseph had his school education in Kerala and went to the Madras Christian College in 1903. He did M.A. in Philosophy at the University of Edinburgh and went on to study Law at Middle Temple in London in 1908. During his stay in London, he came into contact with several great Indian revolutionaries and freedom fighters of the day. George Joseph, completing his studies, left London in December 1908 and arrived in India in January, 1909.

AGAINST CRIMINAL TRIBES 

George Joseph married Susannah and both went to Madras in 1910. During his short stay in Madras, he contributed to the South Indian Mail, which later became defunct. Later, he, through his friend Gopala Menon, a criminal lawyer, came to Madurai and started his legal practice in 1910.

Within a few years, Joseph, modelling himself on Eardley Norton, a prominent lawyer and one of the founding members of Indian National Congress, established himself as a leading criminal lawyer in Madurai.

He was one of the first members to have vehemently opposed the Criminal Tribes Act (CTA) at a time when even members from the affected communities such as Piramalai Kallars and Maravars did not raise their voice. He fought for their cause in courts, wrote extensively in newspapers and espoused their rights as labourers in the Madura Mill.

Even to this day, members of the Kallar community pay homage to him on his death anniversary and name their children as Rosappoo or Rosappo Durai . Elders in the community say it is not clear whether he was referred to as Rosappoo Durai because he used to wear a rose on the lapel of his jacket or a mispronunciation of Joseph.

Joseph's main contribution was against the punitive powers of CTA, 1911, by which members of the criminal tribes had their fingerprints taken and their mobility restricted. Under Section 10(a) of the Act, hours were fixed for them to report to the police.

In 1919-20, 1,400 Kallars were brought under this Section. The hours fixed were 11 p.m. to 4 a.m., which compelled them to sleep at the police station every day. This made life difficult for the Kallars and the women in the community had no safety. In April, 1920, the Piramalai Kallars rioted in Madurai and a subsequent official enquiry at which George Joseph was present directed that Section 10(a) be applied more sparingly in future.

Representations made by him and others resulted in a more humane approach by the government against these communities. His 1936-diary contains entries regarding visits by delegations of Kallars who had come to him for advice on various issues.

FIRST LABOUR UNION

He played a leading part in setting up one of the early trade unions in India in Madurai. Madurai Labour Union was formed with the help of J. N. Ramanathan of Justice Party and George Joseph in 1918.

Eamon Murphy, in his book, Unions in Conflict: A Comparative Study of Four South Indian Textile Centres, 1918-1939, ' states that Ramanathan's motives for becoming engaged in the labour union are not clear. Although he used labour meetings to criticise the Congress, he was ready to work with individual nationalists such as George Joseph within the union. It was the above said two events which formed the political evolution of George Joseph.

Joseph was introduced to Mahatma Gandhi by Rajaji on March 22, 1919, in Chennai and at once he was mesmerised by the presence and words of the Mahatma. Later, Gandhi came to Madurai on March 26, 1919, and stayed at the residence of Joseph. Joseph played a leading role in organising a public meeting for Gandhi in Madurai on March 29, 1919, in which 20,000 people attended.

They were administered the ‘Satyagraha pledge' as an act of resistance to the Rowlett Act. A resolution was passed at this meeting to the effect that the people of Madurai were fully prepared to observe a hartal on April 6, 1919. On April 5, 1919, Joseph organised a huge procession in Madurai. At the meeting, he appealed to the people to stop work and observe fast the next day. This was translated into rebellious action by a large section of people and all shops remained closed on April 6, 1919. Joseph became the trusted lieutenant of Gandhi in Madurai from that moment.

In the 1920s, he left Madurai to join politics at the national level. In February 1920, Motilal Nehru made Joseph the Editor of ‘The Independent' newspaper in Allahabad. During this time, Joseph was arrested with members of the Nehru family on the charge of sedition on December 6, 1921. On September 27, 1923, he assumed the editorship of Gandhi's ‘Young India' from Rajaji. The tenure lasted for about six months.

RETURN TO SOUTH

As a socially engaged leader, Joseph, after coming to south India, participated in the Vaikkom Temple entry struggle in March 1924, much against Gandhi's dislike. Gandhi wrote a letter on April 6, 1924 stating that temple entry was a problem of the Hindus and let them solve it themselves.

In his words, “I think that you should let the Hindus do the work. It is they who have to purify themselves. You can help by your sympathy and by your pen, but not by organising the movement and certainly not offering Satyagraha.” (Gandhi M.K. (1959) Collected Works of Mahatma Gandhi XXIII P.391)

Joseph did not look at the Vaikkom struggle as an isolated movement for temple entry but perceived it as a denial of basic civic right of free entry to public space for the ‘untouchables' and participated in the struggle.

In January, 1925, Joseph and his wife returned to Madurai where they took up Gandhi's constructive programmes, which included promotion of khadi, removal of untouchability and restoration of communal harmony.

From 1925 to 1938, Joseph kept himself in touch with all political activities. In 1929, at the request of the Congress, he contested the municipal elections believing that the Congress would support him. However, he lost the election which made his political isolation complete. Yet, he came back to politics. In July 1937, he was elected to the Central Legislative Assembly from Madura-cum-Ramnad-Tirunelveli constituency.

An avid reader, George Joseph was to be found more often in the Connemara Public Library and Literary Society in Chennai, and on his return to Madurai he renewed his membership at the Victoria Edward Library where he used to spend at least two hours in the evening.

His grandson, George Gheverghese Joseph, in his book George Joseph: The Life and Times of a Kerala Christian Nationalist, 2003, says that print media was the important means to express his views and it was through The Hindu most of his views came to the public sphere. Political and social issues formed the major part of his contributions. Joseph's relationship with Periyar E. V. Ramasamy was a complex one but still he admired him because of his uncompromising stand against the Swarajists and his gutsy approach to stand and fight alone when needed.

He admired B.R. Ambedkar and corresponded with him on Vaikkom struggle and mass conversion. Joseph had a special relationship with Kamaraj. As a youngster, Kamaraj was busy with Joseph in organising demonstrations against Simon Commission and successfully organised thousands of volunteers near Tirumalai Naicker Mahal. When Kamaraj was implicated in the ‘Virudhunagar Conspiracy Case' in 1933, Joseph and Varadarajulu Naidu argued on his behalf and proved the charges to be baseless.

During his later days, Joseph became highly critical of Congress and Gandhi's views and in an article titled “Gandhiji's New Formula in The Hindu , he criticised Gandhi's views on khadi , Salt Act and Prohibition.

Joseph, after prolonged illness, died at the age of 50 at American Mission Hospital in Madurai on March 5, 1938. His requiem mass was held at St. Mary's Church and he was laid to rest at the East Gate Cemetery.

Gandhi, on hearing the news of Joseph's death, wrote to Susannah, “I have before me your most pathetic and humane letter. I have seen your longer and fuller letter to Mahadev Desai. You must not grieve. That will show lack of faith in God. He gives and takes away. And surely it is with Joseph. You will come to me whenever you can and want to. You shall remain a dear daughter and more so, if possible, now that Joseph is no more in our midst in the flesh. Love to you and children — Bapu.”

The Congress government in 1966 erected a statue of him at Yanaikkal junction. It was unveiled by the then Home Minister P. Kakkan.

Thanks to The Hindu